Het was alweer even geleden dat we nog wat hoorden van Pierre Vaiana, de saxofonist met de uitgesproken zachte, Limburgse toon, die weliswaar in Waterschei geboren is, maar meer dan een beetje (familiale?) binding heeft met het prachtige Sicilië. Het was daar, in het schier onooglijke dorpje Palazzo Adriano, dat Pierre zich voor een flinke tijd terugtrok om zich te bezinnen over Het en Zijn leven. Die retraite heeft hem kennelijk veel deugd gedaan, want hij keerde terug met een hoofd dat vrij was van zorgen, maar boordevol nieuwe muziek zat. Na zijn terugkeer moest hij de stukken “alleen nog maar uitschrijven” en dat ging, naar ik begrijp, in een razend tempo. In de eigen woorden van Pierre: de muziek rolde als water uit een bron, ze bracht hem naar plaatsen die hem nieuw schenen en ze werklonk binnen in hem, alsof ze er altijd was geweest. Bleef er nog één stap te zetten: de plaat opnemen en ze uitbrengen. Dat opnemen ging vlot, maar toen kwam Corona en wat gepland was voor release in april 2020, komt uiteindelijk bijna een jaar later pas aan de oppervlakte, maar, om het met een cliché te zeggen: het was het wachten meer dan waard. Pierre omringde zich immers met een kwartet dat bulkt van het talent en dat op een berg ervaring zit.

Op gitaar is er de Kosovaarse Gentenaar Artan Buleshkaj, een laat-twintiger, die ondanks die jeugd toch al een meer dan behoorlijk traject afgelegd heeft in en buiten Gent en dat bracht al een resem opnames met zich, naast meerdere nominaties, onder meer voor een Sabam Jazz Award en een rol als gastsolist bij het Brussels Jazz Orchestra. Daar kom je, zoals bekend, niet binnen als je niks te vertellen hebt. Artan is ook één derde van het LAS-trio, samen met cellist Lode Vercampt en saxofonist Steven Delannoye en laat nu net de genaamde Lode Vercampt ook deel uitmaken van het kwartet dat Pierre Vaiana veilig de haven binnenloodst op deze plaat. Het curriculum van Vercampt is schier eindeloos: van Het Muziek LOD, Villanella,I Fiamminghi, Prima La Musica, tot Jo Lemaire; Johan Verminnen, Kris Defoort en Wim Mertens…en dan vergeet ik nog een aantal namen. Op bas is er de ons iets minder bekende Boris Schmidt, Luxemburgs van origine, maar wereldburger van nature, die opleiding genoot bij onder andere Hein van de Geyn, John Ruocco en Eric Ineke en maakt deel uit van het meer dan succesvolle ensemble l’Arpeggiata.

Op drums, tenslotte is er de stilaan tot publiekslieveling uitgroeiende Carolo Lionel Beuvens. Als je je opleiding krijgt van Dré Pallemaerts, Pierre van Dormael en de al genoemde Eric Ineke, dan zit je gebeiteld en dat blijkt ook uit ’s mans portfolio, waarin werkzaamheden zitten met Fabrice Alleman, Sabin Todorov, Peter Hertmans, maar ook Koen De Cauter, Jozef Dumoulin, Steve Houben, Vaya Con Dios, Jack Van Poll en Sal La Rocca. De optelsom van zoveel talent noemen we een “dream team” en als je daar bovenop de kwaliteit van de composities telt, dan kom je op een erg hoge score uit: wervelend van jazz naar blues en weer terug via flarden impro, van West naar Oost, met oog voor de weggetjes van bezijden, waarop de kwartetleden volop hun gang mogen gaan…het lijkt een beetje een wirwar, maar alles komt netjes op z’n pootjes terecht. Ik lees songtitels als “Acqua” en “Vento”, die, zo dunkt mij, voor zichzelf spreken. Waar “Waterschei” en “Palazzo Adriano” op slaan, lijkt me ook duidelijk en Vaiana legt in het CD-boekje uit waar het allemaal om draait: dromen. Het lange verblijf op Sicilië dat aan de opnames voorafging maakte blijkbaar veel ruimte vrij in het hoofd van de saxofonist, die die dromen naar muziek vertaalde. Dat Vaiana zijn publiek -ons dus- een blik gunt in de reis langs de plaatsen die hem het liefst zijn, is wondermooi, net als de sfeer van de hele plaat, die van A tot Z uitblinkt in sereniteit. Heel sterk aanbevolen !

(Dani Heyvaert)